Zwemmen in Goes en Vlissingen - door Laurin Heemskerk

Zwemmen in Goes en Vlissingen.

 

Een van mijn eerste lange baan wedstrijden was in Goes. Ik was helemaal verkocht: de sfeer, de zon, het mooie aandenken (een zilveren gansje) en natuurlijk het zwemmen in natuurwater. Dus mijn besluit was snel genomen: in het vervolg zou ik in het zomerseizoen meedoen aan de lange baan wedstrijden. Heerlijk ook: niet hoeven duiken en maar één keerpunt!

Helaas werden de gansjes te duur, dus ik kon mijn verzameling niet uitbreiden. Maar de sfeer bleef goed. Vorig jaar miste ik de wedstrijd in Goes, dit jaar was ik er weer bij. We zaten gezellig op dezelfde plaats als 2 jaar geleden. Dat was gemakkelijk voor mijn vrienden uit die buurt, die zouden komen kijken, hoefden ze niet te zoeken. Dat is ook zo fijn van het open water zwemmen: je leert nieuwe mensen kennen, maar je komt zo hier en daar in het land, waar ook nog vrienden van je wonen. Vaak kom je aan bezoek niet toe, dus je ziet elkaar zelden. Een wedstrijd nodigt uit om te komen kijken. Dus jullie begrijpen: ik werd goed aangemoedigd. Helaas hielp het niet, want mijn tijd op de schoolslag was niet om over naar huis te schrijven. In Vlissingen was die tijd mogelijk nog slechter: 1 minuut langzamer. Je schaamt je om naar voren te komen en je prijs op te halen, want ja, ik was de enige in mijn leeftijdsklasse in Vlissingen, dus prijs. Overigens zwemt het brak-zoute water in Goes prima: over mijn vrije slag was ik zeer tevreden. Als ik die tijd ook zou halen in Vlissingen, dan zou ik misschien nog net de 1^e plaats in het klassement halen.

Maar wat was dat nu in Goes? Ik miste iets en ik wist niet wat. Het was niet, dat ik daar geen bekers mee naar huis kon nemen. Het zwemmen was fijn. Weer een leuke “strijd” geleverd met Irene. Lang gekletst met Judith over de verre reis naar Beilen en het geluk, dat zij in Wilhelminadorp kon slapen bij iemand. Wij zwemmers zijn toch ook gastvrij! Mijn vrienden gezien, een lekker ijsje gegeten. Wat was het dan wat ik miste? Ik kon er niet van slapen of was dat door mijn koude voeten? Ik heb mijn sokken aangetrokken en viel daarna eindelijk in slaap. Vanochtend wist ik het ineens: het was te stil in Goes! Ja, dames en heren: ik vond het te rustig, te stil! Ik hoorde geen omroeper, die de wedstrijden aan elkaar praatte, geen muziek, geen uitslagen. De prijsuitreiking was voorbij, terwijl ik niet gemerkt had dat die er was! Nu weet ik wel, dat sommigen onder ons vinden, dat er niet aldoor gepraat hoeft te worden over van alles en nog wat tijdens de wedstrijden, maar een beetje spanning er in houden, mag toch wel?

De wedstrijden waren goed georganiseerd, u hoort mij daar geen onvertogen woord over zeggen, maar ik miste toch wat sfeer. Heel jammer, want het weer begon goed en bleef goed. De temperatuur van het water was niet zo hoog, maar net hoog genoeg om niet kleumend van de kou uit het water te komen. Dus alle ingrediënten waren aanwezig om een gezellig open water feest er van te maken. Maar misschien lag het aan mij?

 

De andere dag op naar Vlissingen, een half uurtje eerder mijn bed uit. De reis verliep vlot. Als ik die kant van Zeeland op moet, denk ik altijd aan de vakanties uit mijn jeugd. Met mijn ouders en broers en zus ging ik dan naar Zoutelande. De autoweg was er nog niet, dus je deed er minstens 2 uur over voor je er was. Mijn vader leende de auto van zijn werk en moest die na ons afgezet te hebben nog terug brengen en kwam dan met de trein. En dan na veertien dagen gebeurde dat weer in omgekeerde richting. Als je dan nu bedenkt, dat je in een uurtje in Vlissingen zit! Nu had ik de stiekeme hoop, dat mijn oudste kleindochter toch nog even langs zou komen waaien om mij aan te moedigen bij het zwemmen. Helaas: ze moest echt werken die dag, dus ik heb haar niet gezien.

Maar we hadden weer een mooie plaats vlakbij de start. Dat is voor een oud mens wel zo gemakkelijk, dan ben je niet moe van het lopen voor je gaat zwemmen. Alleen die w.c.’s he: die zouden ook nog wat dichter bij moeten zijn. Maar goed, niet geklaagd, de douches waren heerlijk en de w.c.’s waren schoon. En zo’n omkleedtent is ook gemakkelijk!

Opvallend was eigenlijk, dat in Goes in de leeftijdsklasse 25+, 35+ enz. bij de masters werd gezwommen en dat in Vlissingen dit van 20+, 30+ enz. was. Volgend jaar wordt dit laatste voor mij heel ongunstig, want dan komt er nog een snelle meid bij. Heb ik helemaal niets meer in te brengen op de wedstrijden. Maar had ik het al niet eens gezegd: ik zwem voornamelijk tegen mijzelf. Al is zo’n beker nu en dan toch wel leuk, eerlijk is eerlijk.

Hier in Zeeland kwam ik ineens een onbekende naam in de leeftijdklasse van 65+ en 70+ tegen: Anne. Anne en Annie, je zou je haast vergissen. Ze kunnen allebei goed zwemmen!

Maar wie schetst mijn verbazing toen ik van Anne hoorde, dat zij niet wist van het Nederlands klassement en dat je daar vijf wedstrijden voor moet zwemmen, wil je meetellen in de rangorde (zeg ik dit zo wel goed?). Zij zwemt voornamelijk de zeewedstrijden en deed dit voor de lol er bij! En goed hé! Dus mensen, let op: daar komt een nieuw zwemwonder.

Maar ook mijn prestaties moet u niet uitvlakken: wat denkt u ervan: mijn eerste wedstrijd in Vriezenveen in dit seizoen op de vrije slag eindigde in een tijd van 26.25.59. In Vlissingen eindigde ik met 22:18:76. Zo, u kunt niet zeggen, dat ik het afgelopen seizoen niet goed getraind heb, zo is het maar net. Wat hoor ik nu? Mijn schoolslag? Hadden we niet afgesproken, dat we daar niet over zouden praten? Ik heb al gezegd ergens in het begin van dit stuk, dat ik me schaamde om mijn prijs op te halen. Ja, ja. Dus hier wordt niet meer over gesproken!

Waar ik wel over wil spreken is de estafetterace. Niet, dat ik daar aan meedeed, maar het was wel heel gezellig om daar naar te kijken. Er werd veel aangemoedigd. Het team Geen idee ging met de taart strijken en het team Taart viste er naast. Maar alle deelnemers van de teams, die samengesteld waren uit verschillende verenigingen deden goed hun best om als eerste te eindigen. Helaas kan er altijd maar eentje de beste zijn.

Daarna de prestatietocht, waarbij niet alleen de wethouder van Vlissingen meedeed, maar ook een aantal verstandelijk gehandicapten, hun begeleiders en uiteraard ook een aantal kinderen. Ik heb zelf gewerkt in de gehandicaptenzorg. In mijn werkplaats was een vereniging, die een groep verstandelijk gehandicapten zwemtraining gaf. En geloof maar, die hadden het goed naar hun zin en waren apetrots op hun prestaties. En het drukt je weer eens met je neus op de feiten: er wordt zo snel gekeken naar leerprestaties als lezen, schrijven en rekenen. Maar ook zwemmen, andere sporten, muziek maken is een prestatie. En er zijn heel wat mensen, die misschien wel niet zo goed kunnen leren, maar wel goed kunnen zwemmen of muziek maken. En van het zwemmen waren we hier dan getuige!

De presentatrice die de hele dag aan elkaar praatte, liet dit dan ook duidelijk horen.

Vandaag dus geen stilte: ik wist wanneer ik aan de start moest komen, hoorde wanneer anderen opgeroepen werden voor hun wedstrijd, maar wat ik niet hoorde? Ik bleek de 2^e prijs bij de vrije slag te hebben. Tja, daar stond ik dan met mijn “goed” gedrag foto’s te maken van kussende prijswinnaressen en de prijsuitreiker en had niet in de gaten, dat ook ik daar moest staan.

Deze keer dus met 2 bekers naar huis en een bos bloemen!

Bedankt organisatie van Vlissingen en ook Goes, want het is toch altijd een geweldig werk om alles goed te laten verlopen. Het was een fijn weekend.