De IJsselmeeroversteek van Wietse Beerens

Mijn ijsselmeeroversteek

Mijn ijsselmeeroversteek in één woord: afzien. Wat kan ik er meer over zeggen? Als het allemaal alleen uit mezelf moest komen, zou ik er uitgestapt zijn.

Het is zaterdagochtend 13 augustus 9.00 uur 's ochtends. Het water van het IJsselmeer is zo'n 17 graden en dus uitermate fris. Het is deze kou die aan de basis zou staan van een zware oversteek. VIjf uur en 45 minuten later kom ik aan. Ijskoud heb ik het. Door de kou is het niet gelukt om onderweg te plassen, terwijl het drinken onderweg een must is. In het begin merk je hiervan nog niks, behalve dat je wat buikpijn krijgt. Op de lange duur werden mijn afvalstoffen minder goed afgevoerd, waardoor ik minder hard kon zwemmen. En het minder hard zwemmen het weer het gevolg dat ik het nog kouder kreeg. Deze neerwaartse spiraal was onmogelijk te doorbreken. Maar zoals gezegd is de overkant desalniettemin gehaald. Hierbij verdienen de mensen die hun steun en support hebben getoond de afgelopen tijd alle dank. Het weten en denken aan deze support gaf me tijdens de race net de nodige boost om door te gaan. Met de gedachten aan deze mensen kun je niet in de haven aankomen op een bootje. Nee, je zult er zwemmend moeten komen.

Mijn tweet een dag voor de race: @wbeerens: ""1 jaar naar uitgekeken, weken getraind. Morgen is het zover. Wat dan? Genieten. #ijsselmeeroversteek""

Mijn tweet ruim een uur voor de race: @wbeerens: ""We rijden nu over de afsluitdijk. Ijsselmeer here we come. #ijsselmeeroversteek""

De start

Tweet van Eline vlak voor de start: @enijskens: ""@wbeerens staat al op de boot die naar de startplek, binnen enkele min de start vd #Ijsselmeeroversteek. Hij heeft er veel zin""

Bij het verlaten van de boot Elise merkte alle deelnemers het: het water is koud. Toen iedereen te water was en netjes op één lijn lag klonk de starthoorn. De oversteek was begonnen. De boten werden dit jaar erg vroeg bij de zwemmers gelaten, wellicht met het oog op de veiligheid. Na enkele minuten hadden de eerste zwemmers om mij heen een begeleidingsboot. Toen ook ik mijn boot had, voelde ik het echt: 'dit is de oversteek', gevolgd door de gedachte dat ook dit mijn uitzicht zou zijn de komende uren: water, en de boeg van de boot met o.a. 3 ballonnen erop.

Een van de eerste berichten van mijn coach (Jelle) was dat ik 3 meter van de boot moest blijven. Ik dacht toen aan de oversteek van Jelle vorig jaar. Het was mij bekend dat je de boot niet met opzet aan mocht raken, maar van deze 3 meter was mij niets verteld. Mijn reactie terug luidde vervolgens dat de boot maar 3 meter van mij weg moest blijven. Ik werd namelijk op dat moment door de golven alle kanten opgeslingerd (zo lag ik naast de boot en een golf later een paar meter er vandaan). Zelf wilde ik het liefst in de luwte van de boot liggen. Deze was voor mij aan de rechtsachterzijde van de boot. Hier heb ik in het begin echter zelden gelegen: het ene moment lag ik voor de boot en het volgende moment er weer iets achter.

Na een half uur krege ik mijn eerste eten: sportdrank en een gelletje. Het eerste half uur was zo voorbij. Er gebeurt veel in deze korte tijd. Het half uur daarna duurde alweer langer. De momentjes waarop je wat kunt drinken en/of eten breekt de tijd een beetje en brengt de focus terug op het zwemmen. Na een uur kreeg ik het gevoel dat ik moest gaan plassen. Dit lukte echter niet dus stelden we het uit tot de volgende bevoorrading. Op dit moment kreeg ik het bericht dat ik zoals gepland dicht achter de kop van de wedstrijd lag.We wilden namelijk de zelf op kop liggen, maar er zo dicht mogelijk bij blijven zwemmen, zodat we geen opgejaagd gevoel zouden krijgen.

Tweet van Eline zo'n anderhalf uur na de start: @enijskens: @wbeerens ligt nu 5e in de #Ijsselmeeroversteek, bianca op kop, zo'n 200m voor WIetse""

Het volgende eetmoment was een sportreep en een bouillon. De sportreep was zoals afgesproken gebroken. Desondanks was deze nog te groot om direct in mijn mond te steken. Ook het drinken van de bouillon verliep niet vlekkeloos, deze had voor goed aangekleden mensen op de boot een aangename temperatuur, maar voor mij gaf de bouillon het gevoel alsof ik mijn mond verbrandde. En wederom lukte het plassen niet.

Het middenstuk van de race

Nu het voor de tweede keer niet gelukt was om te plassen, terwijl de behoefte er wel was, ging de race minder en minder. De pijntjes begonnen op te zetten en we zagen de kop daardoor steeds meer afstnd nemen. Ook kreeg ik het steeds kouder. Op de helft van de race wilde ook het eten en drinken nog maar met mondjesmaat naar binnen. Alles wat teveel was werd direct weer opgehoest.

Tweet van Eline: ""Na 2 uur zwemmen moet @wbeerens Biance, Evelien, Daan en Fergil laten gaan in de #Ijsselmeeroversteek""

Vanaf het moment dat het besef kwam dat het plassen niet zou gaan lukken en ook de voeding moeilijk naar binnen wilde gaan was de oversteek veranderd in een hel. Het enige wat me weerhield waren de goede gedachten. De gedachten over het voortraject, wat ik allemaal heb moeten doen en opgeven en alle mensen die met hun gedachten bij mij waren. Mensen zoals mijn vriendin waar ik op dat moment heel graag weer bij wilde zijn en een goede vriend die had laten weten dat hij voor mij zou bidden. Nu ben ik zelf niet gelovig, maarik weet wel wat dat dit voor hem wel een waarde heeft. Verder dacht ik aan alle mensen van mijn eigen club ""de Dommelbaarzen"" en aan die van de club van mijn vriendin ""zwemclub Koewacht"", waar ook erg veel interesse en steun vandaan was gekomen.

Tegen het einde van mijn race wilde ik alleen nog maar bouillon hebben. Niet zozeer om op te drinken, maar om mijn handen erin te stoppen en het over me heen te gooien. Dit gaf toch net even die warmte die ik nodig had, waardoor mijn moraal weer een kleine booest kreeg. Na enkele uren kreeg ik ook de kant in zicht. Eindelijk! Helaas, kwam de kant niet dichterbij. De kopgroep had op dit moment al lang mijn aandacht niet meer.

De finish

Langzaam krijgt de kant dan toch kleur. 500 meter voor het einde krijg ik te horen dat we er bijna zijn en dat ze vanaf de boot de monding van de haven goed in beeld hebben. Ik zag op dat moment echter alles behalve een haven. Deze kwam een bochtje later pas in zicht. Daar wil ik naar toe! Eenmaal in de haven kreeg ik niet het overweldigende gevoel waar ik toch op gehoopt had. Het is wel veruit het fijnste stuk van de hele overtocht, dankzij de mensen die je begroeten en je naar de finish zwaaien. Zo had ik de oversteek wel voltooid, maar het was voor mijn gevoel niet geslaagd. Er had meer in gezeten! Of is het de sporter in mij die dit zegt?

Tweet van Eline: ""De #Ijsselmeeroversteek van @wbeerens is voltooid in een tijd van 5 uur, 44 minuten en 45.91 seconden. Nette tijd, gezien de omstandigheden!""

Het bedankje

Tot slot hetgeen ik na mijn oversteek het belangrijkste vind: het bedanken van iedereen die mij heeft gesteudn voor, tijdens en na de race! Deze steun heeft me er echt doorheen geholpen of zou de oversteek in ieder geval nog ondraaglijker zijn geweest.

Mijn speciale dank gaan dan ook uit naar:

Het gastgezin bij wie me konden overnachten, Marijke Braun

De schipper: Dolf Clarenburg

Mijn broer en coach: Jelle Beerens

Ondersteuning en medecoaching aan boord: Lesley Voorn

De organisatie van de oversteek voor het mogelijk maken van deze geweldige wedstrijd.