In memoriam: 28-2-1934 - CO WAGENVOORT - 17-10- 2024

Op donderdag 17 oktober is Co Wagenvoort op 90-jarige leeftijd overleden.

In 1965 is Co met zijn vrouw Annie vanuit Doetinchem naar Goes verhuisd als keuringsmeester bij de Keuringsdienst van Waren.

Wagenvoort was niet onbekend met de zwemsport. In zijn jonge jaren was hij een enthousiaste openwaterzwemmer en had meerdere keren meegedaan aan het bekende zwemspektakel in de rivier de IJssel.

Hoewel studie en vaderschap aanvankelijk de eerste jaren in het Zeeuwse nog voorrang kregen, duurde het niet lang, in 1971 of 1972, dat Co lid werd van z. en pc. De Ganze. Enkele jaren later nam hij zitting in het bestuur van de Ganze en hield dat een jaar of vijftien vol, waarvan tussen 1976 t/m 1982 in de functie van penningmeester.

In 1973 trad hij toe tot het officialkorps van de KNZB. Decennia lang bleef hij daarvoor in vele hoedanigheden actief.

In 1979 werd Co Wagenvoort lid van het Kring Zeelandbestuur voor de duur van een kleine twintig jaar. Van 1982 tot 1998 als lid van Kring Zwemcommissie en van 1986 tot 1998 als Commissaris.

==============================================================

Anekdote

Co Wagenvoort: “Het eerste jaar dat ik op de Ganze zat en nog geen startnummer had, had ik ingeschreven onder het startnummer van Johan Boogaard. Maar toen ik op moest komen om het water in te gaan komt Adri Sampon (KNZB official) op me af en zegt: “Jij bent Johan Boogaard niet”. Na veel praten kon ik dan toch nog onder het nummer van Johan Boogaard meezwemmen”.

==============================================================

De Ganzeveer

Tussen deze bedrijvigheden door, vanaf 1973 tot 1982, was Co hoofdredacteur van het clubblad De Ganzeveer, dat tien maal per jaar uitkwam. De totstandkoming van een Ganzeveer vergde veel arbeid. In die tijd had je nog niet de beschikking over een kopieermachine, laat staan e-mail of computer. De verzamelde copy werd eerst door een typiste (tot 1979 door mevrouw Parma) alles uitgetikt op een moedervel. Daarbij moest ze rekening houden met wat op de linker- en wat op rechter bladzijde zou komen. Corrigeren deed je met nagellak.

(Toen ze in 1979 ging verhuizen schreef mevrouw Parma o.a. in haar afscheidsartikel: “het typen met veel plezier gedaan te hebben, maar dat ze het laatste halfjaar met angst en beven de datum tegemoet zag waarop de heer Wagenvoort de hele handel en wandel weer bij haar deur afzette, zodat ze er de volgende volle dagen opnieuw aan vast zat”.)

(Jaarverslag redactie 1980: “Een redactie zonder typiste is als een ei zonder zout”.)

De getypte moedervellen werden op het redactionele centrum aan het Oranjepad huize Wagenvoort) gestencild door tig keer aan het stencilapparaat te zwengelen. Elk vel zo’n 200 keer. En dan maar hopen dat het moedervel niet scheurde of de inkttoevoer niet haperde. Vervolgens de afgedrukte bladen in volgorde op stapeltjes leggen, het rapen middels rondjes lopen om de tafel, het geheel voorzien van de bekende rood/witte kaft met reclame, vouwen, nietten en tenslotte voorzien van namen.

(redacteur Co Wagenvoort: “Elke minuut leesplezier kost 1 uur werk”.)

De Ganzetrek

De 2 km. clubkampioenschappen van 1972, te midden van 26 andere Ganze-leden, in het kanaal tussen het Goese Sas en Wilhelminadorp, was waarschijnlijk Co’s eerste wedstrijd in het Zeeuwse. Co won toen de 2 km. schoolslag in 44 min. en 17 sec. De smaak van het zoute water was hem kennelijk goed bevallen want ook in 1973, na extra training, was hij weer van de partij en prolongeerde hij zijn clubtitel, nu in 39.43.

Co Wagenvoort was zo enthousiast over dit zwemparcours dat hij vanaf toen zijn schouders onder de organisatie ervan zette. Dat heeft men geweten. Co werd de stimulerende motor die met z’n hele ziel en zaligheid de Ganzetrek uitbreidde tot wat ze nu is: een nationaal gerenommeerde openwater klassieker, waarvoor het puikje van de Nederlandse top openwater zwemmers maar wat graag naar Wilhelminadorp komt.

Een grote ploeg vrijwilligers is elk jaar weer nodig om alles in goede banen te leiden. Inschrijven, de baan uitzetten en tijdens de wedstrijden steeds weer aanpassen, toezichthouden op de veiligheid van de deelnemers, een EHBO post, verkeer regelen, natjes en droogjes verzorgen, het wedstrijdsecretariaat bemannen, een goed gevulde prijzentafel, het Wilhelminahuis bespreken (wedstrijdsecretariaat, omkleedruimte, prijsuitreiking), na afloop opruimen, sponsoren aanwerven, geluid verzorgen, vaartuigen, toiletruimtes, duikers, capjes uitreiken en weer innemen, enz., enz.. Voeg daarbij een officialkorps van 25 à 30 personen. Een wedstrijdprogramma met twee prestatietochten als sluitstuk van het dagprogramma. Daarbij komt nog al het voorwerk van uitnodigingen sturen, allerlei vergunningen aanvragen, waterkeuringen enz., en de nazorg zoals zwemcaps wassen en drogen.

Drie á vier maanden na afloop van een Ganzetrek was Co alweer bezig met de voorbereidingen voor de volgende.

Kortom, het levenswerk van Co Wagenvoort en zijn vrouw Annie.

Terug naar 1974: van de 2 km. clubkampioenschappen naar een Zeeuwse openwater wedstrijd.

Ter voorbereiding hadden Annie Wagenvoort, Ineke Strackx en Dien Bogaard 200 katoenen wedstrijdcaps in vier verschillende kleuren gemaakt en genummerd. Twaalf jaar later werd dit aantal caps naar 650 uitgebreid. De verkregen stof werd deze keer dubbel gestikt in coup polocap. Door de betere pasvorm bleven deze beter zitten.

Overigens was het op zaterdag 7 september 1974 maar kantje boord of Co’s droom was gelijk al in het water gevallen. Die nacht raasde een najaarsstorm met windkracht 8 over de Wilhelminapolder. De koude zuidwester sneed bijna ieder de adem af. Hoog en fel klotsten de golven tegen de kanaalbeschoeiing aan het Goese Sas. Het geheel gelardeerd met regenbuien en een watertemperatuur van amper 15 graden!

Is het wel verantwoord om onder deze omstandigheden de 2 km. wedstrijden door te laten gaan? Na ampel wikken en wegen in de ochtenduren valt het besluit: We laten de wedstrijd toch doorgaan.

Na afloop van de 2 km. schoolslag en de vrije slag wedstrijden werden onder het genot van warme soep en drank in ‘Het Loze Vissertje’ de prijzen uitgereikt door erelid Kees Bal. De deelnemers bleken enthousiast, ondanks de barre omstandigheden.

In de daarop volgende jaren werd het zwemparcours een aantal malen gewijzigd, prestatietochten en meerdere wedstrijdonderdelen aan het programma toegevoegd, met alle extra organisatie van dien.

In 1987 werd de Ganzetrek opgewaardeerd tot een nationaal gebeuren en niet lang daarna ook meetellend voor het landelijke klassement Zwemkroniekbeker. Het overzichtelijke parcours en het zoute water maakten snelle zwemtijden mogelijk en stonden borg voor een ware invasie van deelnemers. Dus ook weer extra werk aan de winkel voor organisator Co Wagenvoort en de zijnen.

Dat beide kinderen het zwemmen thuis met de paplepel kregen ingegoten was geen verrassing. Arco heeft inmiddels ruimschoots zijn sporen verdiend als wedstrijdzwemmer en waterpoloër. Ellen legde zich later meer toe op het instructie geven.

Tijdens de jaarlijkse Ganze polotoernooien was Co ook achter de jurytafel te zien om zo doende ook daaraan zijn steentje bij te dragen.

Surfen was in de zeventiger en tachtiger jaren een andere hobby van Co. Menig weekend en vrije dagen trok het hele gezin daarvoor, al dan niet met het caravannetje, naar het Veerse Meer.

Vanwege de uitstekende organisatie, het puike zwemparcours en de goede waterkwaliteit werd Co in 1991 door de KNZB gepolst om het Nederlands Kampioenschap 5 km in 1992 te organiseren. Ja, daar zag hij en de Ganze wel kans toe. Maar dan wel op de dag na de Ganzetrek. Want concessies doen aan de Ganzetrek,… nee, dat kon niet.

Ondanks het koude water (16,4 graden) werd er die zondag spectaculair strijd geleverd met vooral op de schoolslag, zowel bij de vrouwen als bij de mannen, een uitermate spannende finish.

Al met al vormde dit N.K. de kroon op het vele werk van Co Wagenvoort en zijn medeorganisatoren.

Maar niet altijd zat het mee. Zo moest in 2000 de Ganzetrek halverwege het programma voortijdig worden stilgelegd vanwege dreigend onweer.

Tijdens de 30e editie van de Ganzetrek in 2003 werden Co Wagenvoort, Hans van Oost en Annie Wagenvoort-Roelofswaard als de organisatoren vanaf het eerste uur benoemd tot respectievelijk erelid en leden van verdienste. Uit handen van voorzitter Corné Franse ontvingen alle drie een massief tinnen beeldje van een ganzenkoppel als symbool van hun verbondenheid met De Ganze.

Tijdens de Ganzetrek van 2010 werd Co verrast door burgemeester Dick van der Zaag met de toekenning van een koninklijke onderscheiding, benoemd tot Lid in de Orde van Oranje Nassau. Dat was niet alleen voor zijn langdurige en vele werk voor de Ganzetrek en zijn belangeloze inzet voor de Zeeuwse zwemsport in vele hoedanigheden, maar mede ook vanwege zijn vele vrijwilligerswerk bij verzorgingshuis Ter Valcke (vanaf 1973 chauffeur op de rolstoelbus en begeleider van onder meer de Zonnebloemtochten) en zijn verschillende activiteiten voor het Reumafonds van 1992 t/m 2006.

De koek was daarmee nog niet op. Tijdens de Ganzetrek van 2012 werden Co en Annie beiden gehuldigd, na meer dan 25 jaar als jury te hebben gefungeerd, met de benoeming tot ere-official van de KNZB.

Niet lang daarna brak voor de immer positief in het leven staande Co een moeilijke tijd aan met de jarenlange zorg voor “zijn” Annie. Door dementie takelde zij langzaam maar zeker steeds verder af tot haar overlijden in juni 2016 als een verlossing kwam.

Wat dat voor Co allemaal betekende en hoe hij dat beleefde kan niet beter worden weergegeven dan de tekst op Annie’s overlijdenskaartje:

<< We staan niet altijd stil bij het woord ‘samen’. Maar het is een groot gemis als ‘samen’ uit je leven is. >>

Na zijn 35e Ganzetrek merkte Co Wagenvoort dat het tijd was om de met de organisatie daarvan te stoppen.

Maar de Ganzetrek was en bleef zijn ‘kindje’. Hij bleef het allemaal volgen en Ieder jaar weer kwam hij wel kijken. Voor iedereen had hij wel een goed woord over. Zo ook hebben velen hem tijdens de laatste editie op 7 september nog kunnen zien en spreken, dankbaar en gelukkig met zijn scootmobiel, die hem dit nog steeds mogelijk maakte.

Vier weken terug ben ik voor het laatst bij Co langs geweest. Zijn fysieke achteruitgang in vergelijking met onze vorige ontmoeting tijdens de laatste Ganzetrek was onmiskenbaar. Dat was hem zelf ook duidelijk. Zonder veel woorden bracht hij zijn verwachting over: “Veel langer zal mij niet meer gegeven zijn”.

Donderdag 17 oktober was het dan zover.

(Piet Schop).

De NOWW redactie biedt zijn excuses aan voor het late verschijnen van dit bericht.

Integraal gepubliceerd met toestemming van de schrijver.